Washington Slagbaai Nationaal Park

Zondagochtend om 08.00 uur, verzamelen bij de ingang van het Washington Nationaal Park. Met een aantal collega's van Armand, Nico met zijn gezin en wij met zijn 3-en. Een groepje van 15 personen. Met een entreekaart van 25 USD kan je het hele jaar onbeperkt het park in. Het is verplicht om met een pick up het park in te gaan en het wordt ons snel duidelijk waarom dat is. Dit is echt off the road rijden.

Dit deel van Bonaire is heel anders als de rest. Het landschap is bergachtig met veel cactussen. Het is hier nog heel ongerept en ruig. Je zou zo geloven dat hier de filmopnames van 'How the West was won' hebben plaatsgevonden.

Na een kwartiertje gereden te hebben parkeren we de auto's en gaan wandelen richting de voet van de berg de Brandaris die we vandaag gaan beklimmen. Armand komt uit de nachtdienst en is meteen doorgegaan voor deze tocht. Ik zou het hem niet na kunnen doen, want het is een behoorlijk pittige onderneming zo zal later blijken. Armand wijst naar de top van de Brandaris; daar gaan we naar toe. Ik dacht eigenlijk dat hij een grapje maakte, want het zag er ver eng hoog uit.

Voor de beklimming staat 5 kwartier. De eerste 20 minuten lopen we door rotsachtig gebied met struiken en bomen. Op een bordje staat te lezen dat je voor 12.00 uur terug moet zijn, aangezien het daarna te warm is om te lopen. We hebben voldoende water en brood mee. Het begint rotsachtiger en steiler te worden en af en toe worden we verrast door een bui. Het wordt nu echt klauteren en we helpen elkaar naar boven. Ik begin me een beetje zorgen te maken hoe we straks weer naar beneden komen. Af en toe even stoppen om van het uitzicht te genieten. Wat is het hier mooi. Ook zie je af en toe een boom die door de wind helemaal vergroeid is naar een kant.

Na 5 kwartier staan we op de top en ondanks mijn onprettige onderbuikgevoel hoe we terug moeten, geeft het toch wel een kick om daar op de top te staan. Even wat eten en drinken en de nodige foto's gemaakt. Er is slecht weer op komst. Zo bijzonder hoe je de regen aan ziet komen als je zo hoog staat. We krijgen een flinke bui over ons heen en dan besluiten we weer naar beneden te gaan.

In Nederland zou zoiets ondenkbaar zijn. Dan hadden er al lang hekken voor de veiligheid omheen gestaan. De stenen en rotsen zijn af en toe best glad en de paadjes smal. De terugtocht is best inspannend en ik moet mezelf echt overwinnen, aangezien ik 20 jaar geleden met skieën van een beijsde helling het ravijn in ben gevallen, ben ik vreselijk bang om te vallen. Armand blijft bij me en helpt me daar waar nodig. Danique huppelt als een berggeitje de helling af en is al een kwartier eerder beneden met Nico en een aantal andere sportievelingen. Gelukkig, anderhalf uur later staan we weer bij de auto's.

De nachtdienst begint zijn tol te eisen, dus kruip ik achter het stuur. We drinken nog wat bij een tentje even verder op en dan is het nog een klein uurtje door het park rijden. We zien hagedissen en leguanen, wat een prehistorische beesten zijn dat om te zien!

Heel bijzonder om dit meegemaakt te hebben. In februari Lianne en Chantal en Matthieu en Ingrid er zijn willen we dit nog een keer doen. Ben benieuwd of ik het nog een keertje aandurf...